Geduld is een schone zaak
Door: Jan en Ilse
Blijf op de hoogte en volg Jan en Ilse
24 April 2012 | Verenigde Staten, Washington, D. C.
Inmiddels is het alweer drie weken geleden dat we de sleutel hebben gekregen van ons nieuwe appartement. Drie weken die voorbij zijn gevlogen. Inmiddels weten we wel wat verhuizen inhoudt maar verhuizen in NYC is…… een beproeving voor mijn geduld.
Na drie checks door de verhuurder werden we goed bevonden en konden we over tot het tekenen van het huurcontract. Appeltje eitje denk je, maar ik had misschien toch door moeten studeren als juriste. Drie documenten doorworstelen, in totaal dikker dan mijn afstudeerscriptie, waar de meest vage stukken in staan met uiteindelijk de volgende strekking: wat er ook mag gebeuren de verhuurder is niet aansprakelijk. Gelukkig hadden we Evan bij ons (de makelaar met de naar links afwijkende ruggengraat) en Sunny de verhuurder (Sunny is een gemaakt zonnetje dat al wat langer meegaat en ons liefkozend kiddo’s noemt). Vooral Sunny trok ons met alle liefde en plezier door de papierwinkel heen: ooh is gewoon standaard kun je allemaal tekenen, huhu.
Na dat overleefd te hebben konden we op 29 maart onze sleutel ophalen en de verhuizers verwelkomen. Hallo spulletjes uit Nederland, welkom in the big city. Binnen een paar uur was alles uitgepakt en in elkaar gezet en konden de Westlandse spullen wennen aan de Valkenswaardse spullen en vice versa.
Omdat de verhuizers in Nederland dachten dat wij enorm gehecht waren aan ons linnengoed, scheenbeschermers van de carnaval en 25 wielrenpakken (lees zeven verhuisdozen aan spullen) hadden ze dat weken eerder al met de luchtvracht meegestuurd. Met goede moed gingen wij op straat staan met tien dozen, drie koffers en twee tassen al wachtende op een taxi. Waarschijnlijk hebben de taxichauffers onze verliefde uitstraling verkeerd geinterpeteerd en dachten ze dat wij inclusief alle spullen in één taxi wilden. Dus een tijdelijke scheiding van ons als newly weds en een tijdelijke splitsing van de inboedel zorgde (na veel gezwaai van een vriendelijke voorbijganger) voor twee taxi’s. Missie geslaagd.
Ondertussen zouden de plaatselijke UPC kerels ook langs komen……………..of niet. Door een mysterie rondom een eerder verblijf van Jan in NYC (??) waardoor hij een schuld hier zou hebben wilden ze niet komen. Niet dat ze dat tegen ons zeiden nee ze maakte telkens afspraken lieten mij hier een middag zitten (ik heb toch niets te doen) om vervolgens niet op te komen dagen. Na de bemoeienis van de grote baas zou het goed komen. Inmiddels een week en drie middagen naar een witte muur staren verder waren ze daar eindelijk. De mannen die ons weer 2012 in zouden helpen. Hallo televisie en hallo internet, wat hebben we jullie gemist. Omdat ze ons ook wel erg zielig vonden kregen we een maand abonnement gratis om vervolgens een rekening te krijgen gericht aan Johan van de Berg met de totale kosten gedeclareerd. Bedankt!! En natuurlijk bleven we gewoon vriendelijk.
Het leven is een groot leerproces hebben ze me tijdens meerdere studies en cursussen gezegd. Nou ik ben ook weleens even klaar met leren. Inmiddels is geduld met enige regelmaat mijn “middle name”. Na de kerels van de kabel kregen we T-Mobile, de Chase bank, de social security meneer en de bouwmarkt. Ik zou nu een heel verhaal kunnen schrijven maar de strekking blijft hetzelfde: niets gaat vanzelf als je niet uit Amerika komt. Inmiddels lachen we erom en gaan we er voortaan vanuit dat als er iets geregeld moet worden dat dit minimaal een week duurt, de normale procedures niet mogelijk zijn, alles wat fout kan gaan ook fout gaat en je drie formulieren in moet vullen. Ooh wat mis ik de bureaucratie bij Bureau Jeugzorg.
Ons integratieproces is door de verhuizing in sneltrein vaart gegaan. Een nieuw huis vraagt om nieuwe spullen. Maar hoe haal je lampen, gordijnen etc. zonder auto? Met de metro natuurlijk.
Mijn “middle name” geduld wisselt zich af met pakezel. De metro in met een waterkoker, verlengsnoeren, fohn, stijltang, tostiapparaat, broodrooster en mijn eigen handtas die ook al formaat enorm is, is niet handig laat staan charmant. Of met twee staande lampen de metro in, Jan één, ik één en iedereen staart je aan alsof je niet goed bent. Maar hey je bent een New Yorker (of doet alsof) of niet.
Natuurlijk hoort bij een nieuw huis ook een bezoekje aan de Ikea. Verschillende mensen vroegen me, gaat Jan daar mee naartoe? En dan zei ik vol trots ‘ja’. Ik vertelde ze niet dat Jan in Nederland één keer bij de Ikea is geweest en ik daar een kleine afleidingsmanoeuvre heb gebruikt. De verkorte route, recht op ons doel af, meerdere keren benoemen hoe goedkoop het is en als toetje een hotdog. Vraag me inmiddels nog eens of Jan meegaat naar de Ikea en mijn antwoord is ‘nee’. Helaas lukte het mij hier niet om dezelfde afleidingsmanouvre te gebruiken en werd Jan geconfronteerd met rijen vervelende mensen, ongeinterresseerde verkoopmedewerkers en onduidelijke bouwpakketten. (mijn eigenschap dat ik niet kan kiezen nog achterwege gelaten). Ook hier moesten we met de metro en de bus naartoe wat betekende dat we niet alles in één keer mee konden nemen. Jan is nog een keer meegegaan en toen was het klaar. Dit ezeltje gaat voortaan alleen.
Ondertussen genieten we volop van de stad, het lekkere weer en elkaar. Jan is druk aan het werk en is begonnen met het sparen van Skymiles en die lopen al behoorlijk op. Ik vermaak me nog prima met verschillende vrijwilligersprojecten, dansen en huisvrouw spelen. Volgende keer meer daar over.
Liefs Jan en Ilse
Na drie checks door de verhuurder werden we goed bevonden en konden we over tot het tekenen van het huurcontract. Appeltje eitje denk je, maar ik had misschien toch door moeten studeren als juriste. Drie documenten doorworstelen, in totaal dikker dan mijn afstudeerscriptie, waar de meest vage stukken in staan met uiteindelijk de volgende strekking: wat er ook mag gebeuren de verhuurder is niet aansprakelijk. Gelukkig hadden we Evan bij ons (de makelaar met de naar links afwijkende ruggengraat) en Sunny de verhuurder (Sunny is een gemaakt zonnetje dat al wat langer meegaat en ons liefkozend kiddo’s noemt). Vooral Sunny trok ons met alle liefde en plezier door de papierwinkel heen: ooh is gewoon standaard kun je allemaal tekenen, huhu.
Na dat overleefd te hebben konden we op 29 maart onze sleutel ophalen en de verhuizers verwelkomen. Hallo spulletjes uit Nederland, welkom in the big city. Binnen een paar uur was alles uitgepakt en in elkaar gezet en konden de Westlandse spullen wennen aan de Valkenswaardse spullen en vice versa.
Omdat de verhuizers in Nederland dachten dat wij enorm gehecht waren aan ons linnengoed, scheenbeschermers van de carnaval en 25 wielrenpakken (lees zeven verhuisdozen aan spullen) hadden ze dat weken eerder al met de luchtvracht meegestuurd. Met goede moed gingen wij op straat staan met tien dozen, drie koffers en twee tassen al wachtende op een taxi. Waarschijnlijk hebben de taxichauffers onze verliefde uitstraling verkeerd geinterpeteerd en dachten ze dat wij inclusief alle spullen in één taxi wilden. Dus een tijdelijke scheiding van ons als newly weds en een tijdelijke splitsing van de inboedel zorgde (na veel gezwaai van een vriendelijke voorbijganger) voor twee taxi’s. Missie geslaagd.
Ondertussen zouden de plaatselijke UPC kerels ook langs komen……………..of niet. Door een mysterie rondom een eerder verblijf van Jan in NYC (??) waardoor hij een schuld hier zou hebben wilden ze niet komen. Niet dat ze dat tegen ons zeiden nee ze maakte telkens afspraken lieten mij hier een middag zitten (ik heb toch niets te doen) om vervolgens niet op te komen dagen. Na de bemoeienis van de grote baas zou het goed komen. Inmiddels een week en drie middagen naar een witte muur staren verder waren ze daar eindelijk. De mannen die ons weer 2012 in zouden helpen. Hallo televisie en hallo internet, wat hebben we jullie gemist. Omdat ze ons ook wel erg zielig vonden kregen we een maand abonnement gratis om vervolgens een rekening te krijgen gericht aan Johan van de Berg met de totale kosten gedeclareerd. Bedankt!! En natuurlijk bleven we gewoon vriendelijk.
Het leven is een groot leerproces hebben ze me tijdens meerdere studies en cursussen gezegd. Nou ik ben ook weleens even klaar met leren. Inmiddels is geduld met enige regelmaat mijn “middle name”. Na de kerels van de kabel kregen we T-Mobile, de Chase bank, de social security meneer en de bouwmarkt. Ik zou nu een heel verhaal kunnen schrijven maar de strekking blijft hetzelfde: niets gaat vanzelf als je niet uit Amerika komt. Inmiddels lachen we erom en gaan we er voortaan vanuit dat als er iets geregeld moet worden dat dit minimaal een week duurt, de normale procedures niet mogelijk zijn, alles wat fout kan gaan ook fout gaat en je drie formulieren in moet vullen. Ooh wat mis ik de bureaucratie bij Bureau Jeugzorg.
Ons integratieproces is door de verhuizing in sneltrein vaart gegaan. Een nieuw huis vraagt om nieuwe spullen. Maar hoe haal je lampen, gordijnen etc. zonder auto? Met de metro natuurlijk.
Mijn “middle name” geduld wisselt zich af met pakezel. De metro in met een waterkoker, verlengsnoeren, fohn, stijltang, tostiapparaat, broodrooster en mijn eigen handtas die ook al formaat enorm is, is niet handig laat staan charmant. Of met twee staande lampen de metro in, Jan één, ik één en iedereen staart je aan alsof je niet goed bent. Maar hey je bent een New Yorker (of doet alsof) of niet.
Natuurlijk hoort bij een nieuw huis ook een bezoekje aan de Ikea. Verschillende mensen vroegen me, gaat Jan daar mee naartoe? En dan zei ik vol trots ‘ja’. Ik vertelde ze niet dat Jan in Nederland één keer bij de Ikea is geweest en ik daar een kleine afleidingsmanoeuvre heb gebruikt. De verkorte route, recht op ons doel af, meerdere keren benoemen hoe goedkoop het is en als toetje een hotdog. Vraag me inmiddels nog eens of Jan meegaat naar de Ikea en mijn antwoord is ‘nee’. Helaas lukte het mij hier niet om dezelfde afleidingsmanouvre te gebruiken en werd Jan geconfronteerd met rijen vervelende mensen, ongeinterresseerde verkoopmedewerkers en onduidelijke bouwpakketten. (mijn eigenschap dat ik niet kan kiezen nog achterwege gelaten). Ook hier moesten we met de metro en de bus naartoe wat betekende dat we niet alles in één keer mee konden nemen. Jan is nog een keer meegegaan en toen was het klaar. Dit ezeltje gaat voortaan alleen.
Ondertussen genieten we volop van de stad, het lekkere weer en elkaar. Jan is druk aan het werk en is begonnen met het sparen van Skymiles en die lopen al behoorlijk op. Ik vermaak me nog prima met verschillende vrijwilligersprojecten, dansen en huisvrouw spelen. Volgende keer meer daar over.
Liefs Jan en Ilse
-
24 April 2012 - 18:48
Leo:
haha die foto's! jij met die lamp op de roltrap :p en wat leuk die foto met jullie eigen spulletjes! goed om te horen dat het daar nog steeds goed gaat!
en jouw verhaal van de ikea..HEUL herkenbaar, heb 3 weken geleden precies hetzelfde met wes meegemaakt! haha ook met hotdog. maar.. hebben nu wel een schonne nieuwe wc bril! haha sorry..de dolfijne bril is eraf! je kent het niet meer terug ;-) de groeten aan jan xx leonie -
24 April 2012 - 19:40
Sjaak.:
Hey Kiddo's. Goed om te horen dat alles op rolletjes verloopt;) backpacken is zo te horen toch een stuk eenvoudiger!!! Geluk en geniet ervan. Kus Sjako. -
24 April 2012 - 19:58
Tineke:
Geweldig die fotos!! Als je iets vergeten bent kun je Wieteke en Erik meevragen in mei. ! Erik vindt dat echt een uitje naar Ikea, haha
-
24 April 2012 - 20:02
Hanneke:
Super weer... Die foto's zijn ook echt geweldig!
Liefs uit Dommelen..xxx -
24 April 2012 - 20:18
Klaas En Ludewien:
Weer genoten van jullie verhaal, wat kan je toch leuk schrijven! Zo Jan, Ikea, niet te gek. Sjouk en ik zijn er ook net van terug, weet precies wat je bedoelt;) xx -
24 April 2012 - 21:41
Petrie:
Ik heb weer hartelijk en hardop gelachen met je verhalen!
En wat heb je het weer heerlijk goed voor elkaar. Veel plezier meid.
En tot ziens op 15 juli! Echt heel attent dat jullie speciaal voor Danny's verjaardag terug komen...
groetjes
Petrie
ps. ik werk lekker samen met jullie mam. ze is ook bij STG al razend populair. -
25 April 2012 - 06:02
Laura:
wat een verhaal... En Ooo wat een foto's! Echt hilarisch! Als je de ikea samen doorstaat dan komt alles goed hihi
lieve schaten veel geluk samen in jullie nieuw huiske!
XXX -
25 April 2012 - 19:40
Ellen Rotaru:
Hallo Ilse.
Weet je ik denk maar zo, het is hetzelfde als in Roemenie. Ik kom donderdag, maar ze zeggen niet in welke maand, ha ha.
Mijn gezegde is dan dus....
ERGER JE NIET MAAR VERBAAS JE!.
maar met jullie liefde voor elkaar, kom je overal Samen sta je STERK!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
