Tijd voor verandering
Door: Ilse
Blijf op de hoogte en volg Jan en Ilse
16 Juli 2014 | Verenigde Staten, New York
Weer begin ik mijn stuk met; het is veel te lang geleden......maar daar gaat verandering in komen. Verandering is op dit moment het onderwerp van de dag, want wat gaat ons leven veranderen.
Zoals inmiddels iedereen weet is er een mini Jantje/Ilsje op komst a.k.a. Fons. Ooh is het een jongetje hoor ik nu iedereen denken, geen idee, dat is voor ons ook een verrassing maar Fons vonden we leuker klinken dan ‘het’ of ‘baby’. Rond 13 augustus gaan we het zien. Dit is natuurlijk al een heel leuke verandering op zich, maar nu hebben we ook nog ‘JA’ gezegd tegen verhuizen naar Chicago in oktober wat betekent dat de komende maanden in het teken staan van ouders worden, afscheid nemen, verhuizen en opnieuw beginnen. Terwijl ik dit type denk ik ‘waar zijn we aan begonnen’, maar dan denk ik maar aan Alicia Keys “If I can make it here, I can make it anywhere, that's what they say”. Laten we het hopen.
Inmiddels hebben we ons gestort in de wereld van de zwangere New Yorkers en ik kan je vertellen dat is een circus. Niet gewoon naar de verloskundige om de hoek, naar de yoga met de buurvrouw en bevallen thuis of in het ziekenhuis en dan snel naar huis. Nee het gaat om de filosofie, je verzekering en heel veel opties. En dat zijn nou juist dingen waar je helemaal niet op aan het wachten bent als je zwanger bent. Keuzestress alom. Gelukkig zijn wij nuchtere Hollanders dus wij proberen het zo “normaal” mogelijk te doen en dat is nu net wat ze hier niet normaal vinden. Ik ga naar een verloskundige waarop mijn Amerikaase vriendinnen me aankijken alsof ik gek ben, waarom zou je naar iemand toe gaan die geen arts is? Ik zou graag willen bevallen in het kraamhotel, omdat dit het meest lijkt op een thuisbevalling (verzekeringstechnisch vinden ze thuisbevallingen niet alles). Waarom natuurlijk bevallen als er ruggenprikken en keizersnedes zijn uigevonden? Dus.... Maar wij zijn eruit en vinden het prima, dus dan maar een beetje alternatief zijn, daar is niets mis mee.
Uit de enorme lijst met cursussen, 27 welgeteld van holistisch bevallen tot borstvoeding op zijn Japans hebben wij er twee gekozen puffen en borstvoeding. Inmiddels hebben we de pufcursus achter de rug en het was hysterisch. We hadden ons voorbereid op twee lange serieuze dagen met teveel “overvoorbereide” Amerikanen, waardoor wij ons altijd twee eieren voelen omdat we niet zo van het vragen stellen en druk maken zijn (nou ja in ieder geval niet rondom het onderwerp bevallen). Maar het viel alles mee. Missey (ja met e-y) was een hysterica eerste klas. Voor alle Valkenswirdse onder ons die Coby van ’t Swaentje kennen, Missey is de Coby van de pufcursussen. Binnen vijf minuten lag ze al met haar benen wijd in de lucht, geen schaamte. Dus na twee dagen puffen, masseren, lesje biologie, een rondleiding door het ziekenhuis en veel waarschuwingen, hopen we dat we er een beetje klaar voor zijn.
De Nederlandse bril moeten we na ruim twee jaar nu echt weg gaan gooien of in ieder geval tijdens de bevalling. Het belangrijkste zijn je verzekeringspapieren, het maakt niet uit al is Fons er klaar voor de papieren moeten in orde zijn anders wordt er niet geperst. Eten tijdens de bevalling is een ‘no go’ nou ja ze geven je niets te eten, want stel dat je stikt in je baloney sandwich (wat echt het vieste Amerikaanse “voedsel” aller tijden is) tijdens een wee, dat kan de verzekering niet aan. Dus op advies van de verloskundige neem veel snacks mee, vooral voor Jan en bestel een pizza. Want dat kan dan weer wel, even ophalen in de lobby en smullen maar. Al kan ik me voorstellen dat ik voldoende heb aan water.
En dan hebben we nog de periode na de bevalling. Als je in het kraamhotel bevalt ben je binnen 24 uur weer thuis maar bevallen in het kraamhotel is net zoiets als de Miss Universe verkiezing winnen, bijna onmogelijk. Je moet een zwangerschap en bevalling hebben volgens het boekje. Nu gaat mijn zwangerschap volgens het boekje maar op het moment supreme weet je nooit wat er gaat gebeuren. Dus we gaan er maar vanuit dat het bevallen gaat worden in het ziekenhuis. De verzekering betaalt twee dagen ziekenhuis om bij te komen. Je krijgt een semi-private kamer wat een leuk woord is voor een tweepersoons kamer. Na de marathon die bevalling heet, deel je dus een kamer met een andere nieuwe moeder, haar baby,haar partner en haar familie. Echt wat voor mij.... Ze begrijpen dat dit misschien wel druk is, dus daarom mag papa ’s-nachts niet blijven. Het wordt steeds leuker. Het ziekenhuis begrijpt wel dat er prinsessen zijn die net als ik gesteld zijn op hun privacy dus je kunt je op de lijst zetten voor een prive kamer. Er is dan een extra bed voor paps, ze serveren je geen baloney sandwich maar sterrenvoedel, je krijgt een parkeerplaats en er is een concierge tot uw dienst. En dit allemaal voor $900,- per nacht.
Zwanger zijn in NYC is super leuk en net als overal ter wereld ben je in een keer een ander mens, je hebt een soort status. Op straat spreken mensen me aan hoe mooi mijn pensje is, ze willen allemaal het geslacht raden maar voor je opstaan in de metro, ho maar. Dat gaat echt een stap te ver. Bij de jonge moeders uit de opvang ben ik ook in status gestegen, ze hebben mij nu iets te vertellen. Meestal is het hoeveel pijn het gaat doen, dat je echt bijna dood gaat en dat ‘me time’ er niet meer inzit en oh ja het is ook best wel leuk. Maar het is super leuk om hen zo enthousiast te zien en te voelen dat we nu ook echt iets gezamelijks hebben. Ook de daklozen zijn inmiddels enthousiast en er worden al weddenschappen gemaakt over het geslacht.
Maar voordat we Fons echt gaan ontmoeten gaan we eerst nog een week of vier genieten van de stad en ons leven hier. En het project ‘afscheid nemen’. Deze week neem ik officieel afscheid van mijn projecten. Met stroopwafels, speculaas, hollandse klompjes en heel veel tissues. Ik zit nog in de ontkenningsfase dus zeg tegen iedereen dat ik 17 en 23 juli mijn laatste dagen heb bij de opvang maar tot de bevalling gewoon kom als het gaat. Ik kan me een leven zonder de jongeren, de workshops, de daklozen en de gevangenis niet voorstellen. Het liefst zou ik na de bevalling etc terug gaan maar dat kan niet. Ook al lijkt het nu nog een zwart gat ik weet zeker dat er in Chicago ook dingen op mijn pad gaan komen.
Wat er de komende maanden gaat gebeuren weten we echt nog niet, maar mijn doelen en dromen blijven en die zal ik altijd achterna gaan.
We houden jullie op de hoogte!
Liefs,
Ilse, Jan en Fons
Ps. Er is natuurlijk meer dan alleen maar zwanger zijn daarom nog een paar foto’s van onze vakantie aan de Westkust in mei.
Zoals inmiddels iedereen weet is er een mini Jantje/Ilsje op komst a.k.a. Fons. Ooh is het een jongetje hoor ik nu iedereen denken, geen idee, dat is voor ons ook een verrassing maar Fons vonden we leuker klinken dan ‘het’ of ‘baby’. Rond 13 augustus gaan we het zien. Dit is natuurlijk al een heel leuke verandering op zich, maar nu hebben we ook nog ‘JA’ gezegd tegen verhuizen naar Chicago in oktober wat betekent dat de komende maanden in het teken staan van ouders worden, afscheid nemen, verhuizen en opnieuw beginnen. Terwijl ik dit type denk ik ‘waar zijn we aan begonnen’, maar dan denk ik maar aan Alicia Keys “If I can make it here, I can make it anywhere, that's what they say”. Laten we het hopen.
Inmiddels hebben we ons gestort in de wereld van de zwangere New Yorkers en ik kan je vertellen dat is een circus. Niet gewoon naar de verloskundige om de hoek, naar de yoga met de buurvrouw en bevallen thuis of in het ziekenhuis en dan snel naar huis. Nee het gaat om de filosofie, je verzekering en heel veel opties. En dat zijn nou juist dingen waar je helemaal niet op aan het wachten bent als je zwanger bent. Keuzestress alom. Gelukkig zijn wij nuchtere Hollanders dus wij proberen het zo “normaal” mogelijk te doen en dat is nu net wat ze hier niet normaal vinden. Ik ga naar een verloskundige waarop mijn Amerikaase vriendinnen me aankijken alsof ik gek ben, waarom zou je naar iemand toe gaan die geen arts is? Ik zou graag willen bevallen in het kraamhotel, omdat dit het meest lijkt op een thuisbevalling (verzekeringstechnisch vinden ze thuisbevallingen niet alles). Waarom natuurlijk bevallen als er ruggenprikken en keizersnedes zijn uigevonden? Dus.... Maar wij zijn eruit en vinden het prima, dus dan maar een beetje alternatief zijn, daar is niets mis mee.
Uit de enorme lijst met cursussen, 27 welgeteld van holistisch bevallen tot borstvoeding op zijn Japans hebben wij er twee gekozen puffen en borstvoeding. Inmiddels hebben we de pufcursus achter de rug en het was hysterisch. We hadden ons voorbereid op twee lange serieuze dagen met teveel “overvoorbereide” Amerikanen, waardoor wij ons altijd twee eieren voelen omdat we niet zo van het vragen stellen en druk maken zijn (nou ja in ieder geval niet rondom het onderwerp bevallen). Maar het viel alles mee. Missey (ja met e-y) was een hysterica eerste klas. Voor alle Valkenswirdse onder ons die Coby van ’t Swaentje kennen, Missey is de Coby van de pufcursussen. Binnen vijf minuten lag ze al met haar benen wijd in de lucht, geen schaamte. Dus na twee dagen puffen, masseren, lesje biologie, een rondleiding door het ziekenhuis en veel waarschuwingen, hopen we dat we er een beetje klaar voor zijn.
De Nederlandse bril moeten we na ruim twee jaar nu echt weg gaan gooien of in ieder geval tijdens de bevalling. Het belangrijkste zijn je verzekeringspapieren, het maakt niet uit al is Fons er klaar voor de papieren moeten in orde zijn anders wordt er niet geperst. Eten tijdens de bevalling is een ‘no go’ nou ja ze geven je niets te eten, want stel dat je stikt in je baloney sandwich (wat echt het vieste Amerikaanse “voedsel” aller tijden is) tijdens een wee, dat kan de verzekering niet aan. Dus op advies van de verloskundige neem veel snacks mee, vooral voor Jan en bestel een pizza. Want dat kan dan weer wel, even ophalen in de lobby en smullen maar. Al kan ik me voorstellen dat ik voldoende heb aan water.
En dan hebben we nog de periode na de bevalling. Als je in het kraamhotel bevalt ben je binnen 24 uur weer thuis maar bevallen in het kraamhotel is net zoiets als de Miss Universe verkiezing winnen, bijna onmogelijk. Je moet een zwangerschap en bevalling hebben volgens het boekje. Nu gaat mijn zwangerschap volgens het boekje maar op het moment supreme weet je nooit wat er gaat gebeuren. Dus we gaan er maar vanuit dat het bevallen gaat worden in het ziekenhuis. De verzekering betaalt twee dagen ziekenhuis om bij te komen. Je krijgt een semi-private kamer wat een leuk woord is voor een tweepersoons kamer. Na de marathon die bevalling heet, deel je dus een kamer met een andere nieuwe moeder, haar baby,haar partner en haar familie. Echt wat voor mij.... Ze begrijpen dat dit misschien wel druk is, dus daarom mag papa ’s-nachts niet blijven. Het wordt steeds leuker. Het ziekenhuis begrijpt wel dat er prinsessen zijn die net als ik gesteld zijn op hun privacy dus je kunt je op de lijst zetten voor een prive kamer. Er is dan een extra bed voor paps, ze serveren je geen baloney sandwich maar sterrenvoedel, je krijgt een parkeerplaats en er is een concierge tot uw dienst. En dit allemaal voor $900,- per nacht.
Zwanger zijn in NYC is super leuk en net als overal ter wereld ben je in een keer een ander mens, je hebt een soort status. Op straat spreken mensen me aan hoe mooi mijn pensje is, ze willen allemaal het geslacht raden maar voor je opstaan in de metro, ho maar. Dat gaat echt een stap te ver. Bij de jonge moeders uit de opvang ben ik ook in status gestegen, ze hebben mij nu iets te vertellen. Meestal is het hoeveel pijn het gaat doen, dat je echt bijna dood gaat en dat ‘me time’ er niet meer inzit en oh ja het is ook best wel leuk. Maar het is super leuk om hen zo enthousiast te zien en te voelen dat we nu ook echt iets gezamelijks hebben. Ook de daklozen zijn inmiddels enthousiast en er worden al weddenschappen gemaakt over het geslacht.
Maar voordat we Fons echt gaan ontmoeten gaan we eerst nog een week of vier genieten van de stad en ons leven hier. En het project ‘afscheid nemen’. Deze week neem ik officieel afscheid van mijn projecten. Met stroopwafels, speculaas, hollandse klompjes en heel veel tissues. Ik zit nog in de ontkenningsfase dus zeg tegen iedereen dat ik 17 en 23 juli mijn laatste dagen heb bij de opvang maar tot de bevalling gewoon kom als het gaat. Ik kan me een leven zonder de jongeren, de workshops, de daklozen en de gevangenis niet voorstellen. Het liefst zou ik na de bevalling etc terug gaan maar dat kan niet. Ook al lijkt het nu nog een zwart gat ik weet zeker dat er in Chicago ook dingen op mijn pad gaan komen.
Wat er de komende maanden gaat gebeuren weten we echt nog niet, maar mijn doelen en dromen blijven en die zal ik altijd achterna gaan.
We houden jullie op de hoogte!
Liefs,
Ilse, Jan en Fons
Ps. Er is natuurlijk meer dan alleen maar zwanger zijn daarom nog een paar foto’s van onze vakantie aan de Westkust in mei.
-
16 Juli 2014 - 09:42
Hella:
Ha Jan en Ilse,
Weer een heel mooi verslag en mooie foto's.
We wensen jullie alle twee een hele goeie bevalling toe maar dat gaat zeker lukken!
Zijn erg benieuwd naar jullie Fons.
Ik weet zeker dat het met het zwarte gat wel mee gaat vallen Ilse , want jij hebt ook in Chicago zo weer je handen vol aan allerlei projecten en aan jullie Fons natuurlijk!
Geniet maar lekker van de laatste weken zwangerschap en dan weer een nieuwe fase.
XXX -
16 Juli 2014 - 16:45
Ruud:
Hee Ilse en Jan..
Een heel leuk verslag.
Je moet er wat voor over hebben om een klenne te krijgen. .
Vooral verzekering technisch haha.
Maar geniet van de mooie tijd en de verhuizing naar Chicago.
Misschien tot ooit en geniet ervan saampjes.
Groetjes Ruud & Chantal -
27 Juli 2014 - 18:52
Tineke:
Ha Ilse en Jan en Fonske,
Wat een mooi verhaal weer.
Wij wensen jullie heel veel succes en geniet van alles.
En wanneer jullie weer naar Nederland komen kan jullie spruit spelen met Lilly van Wiet en Erik net als jij vroeger Ilse.( was altijd gezellig zo tussen de schutting door en in de tuin.)
Succes saampjes en ik hoor het wel van Wiet wat het us geworden!
Liefs van ons allemaal, Tineke
-
05 Augustus 2014 - 17:18
Lucy En Piet Van Den Berg:
Hoi Jan en Ilse, trotse ouders van Len! Van harte gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoon ! Geniet van je kraamtijd en Jan ook heel veel suc6, met beschuitjes smeren enzo, hartelijke groet -
06 Augustus 2014 - 23:57
Petrie:
Hi Jan, Ilse en Fons .... ofwel LEN !!
Sorry voor deze late reactie maar dan kan ik jullie ook meteen feliciteren met de geboorte van jullie zoontje Len.
Heel veel geluk met het kleine Jantje, want hij heeft zo te zien niks van de Speekies en ook niet van de Mennings kant. Wat hebben jullie weer veel mensen gelukkig gemaakt met dit kleine wondertje.
Leuke vakantie foto's zeg. Maar vooral die van jullie samen, Ilse in lange jurk met zwangere buik en trotse Jan ernaast.
En nu dan op naar Chicago ! Ik ben er zeker van dat jullie daar ook weer heel snel vrienden (lees: daklozen , gevangenen, probleemjongeren etc) zullen vinden.
Dus weer genoeg om over te schrijven en dat gaat je echt erg goed af.
Heel veel geluk voor jullie alledrie.
Petrie XXX
-
15 Augustus 2014 - 22:49
Fleur Berkers:
GEFELICITEERD papa & mama, met jullie Amerikaanse/Hollandse spruit.
Ik heb de foto's bij BJZ al mogen bekijken. Len is nu al bekend bij de jeugdbescherming in Nederland en zijn ontwikkeling wordt nauwlettend gevolgd. Jullie hoeven niet bang te zijn, een raadsmelding volgt vooralsnog niet. Geniet van en met elkaar. You go girl mommy!!
Gr. Fleur
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
