Adventure
Door: Ilse
Blijf op de hoogte en volg Jan en Ilse
28 Januari 2013 | Verenigde Staten, New York
Daar gaan we dan, backpacks gepakt en op naar Peru. Alsof dat al niet avontuurlijk genoeg was besloot Tacca airlines onze vlucht zo te vertragen dat we in New York op het vliegveld al wisten dat we onze aansluiting in Columbia niet gingen halen. Nu staat Columbia niet op onze things to do list (of tegenwoordig heet dat hippig een bucketlist), maar ach we houden van avontuur dus kom maar op. Eenmaal in Columbia aangekomen kregen we te horen dat we een rechtstreekse vlucht hadden naar Lima, over 7 uur. Ach we zitten in de vakantiemodus dus geen stress. Maar waar zijn onze tassen? Dat wist niemand en na 3,5 uur vragen, kastje….muur…..en weer terug kwam daar eindelijk José aan met onze tassen, jippie en weg waren ze weer, op naar Lima. Wij mochten nog even blijven maar voor het ongemak kregen we een etensbon, ondertussen hadden wij wel trek in een lekkere steak. Nou, geen steak maar kip. Geen lekkere filet maar een ondervoede kippendij met 5 lauwe frietjes en een liter cola. Ach ja je mag een gegeven paard niet in de bek kijken hè. Na een paar Colombiaanse biertjes mochten we het vliegtuig in, op naar Lima.
Nu kan ik mijn vakantiedagboek met jullie delen maar daar wordt niemand gelukkig van. De volgende highlights mogen jullie zeker niet missen.
Omdat we toch luxepoppetjes zijn als het uitkomt, hadden we een privé chauffeur van Lima naar Isla Ballestas. Is wel zo comfortabel als je om 4 uur opgehaald wordt om vervolgens om 8 uur alweer op een speedboot te zitten naar de eilanden. Eilanden klinken heel subtropisch nou de Isla Ballestas zijn om 8 uur in de ochtend alles behalve subtropisch. Trui aan, sjaal om, pet op en volle gas over het water. De bewoners van deze eilanden zijn prachtige vogels, zeehonden en pinguïns maar Jezus wat komt er allemaal uit die beestjes, heel veel poepjes. De pet is goed opgebleven.
Vanaf de Isla Ballestas zijn we naar Huacachina gegaan, naar de oase, natuurlijk met onze privé chauffeur. Lekker warm, heel veel zand, een mooi klein hotel en sandboards. Eerst moesten we in de Buggy en dat hebben we geweten. De chauffeur kwam er denk ik uit de buurt want hij ging met volle gas door de duinen, de achtbaan in de Efteling is er niets bij. Telkens dachten we dat we bij het einde van de wereld waren en dan storten we weer naar beneden met dat ding. Hoog op een duin stopte we, boards uit de buggy en gaan. Uuh en wat als je met snowboarden al constant op je kont zit…..dan ga je liggen op het board, head first en gaan met die banaan. Wat een ervaring, nog een keer, nog een keer, whoehooe. Na zes keer naar beneden te zijn geweest en het zand overal zat, konden we genieten van de zonsondergang in de duinen.
Denk je aan Peru dan denk je natuurlijk aan de lama. En die zijn er veel kan ik je vertellen. Bij de eerste die je ziet denk je ooooh, wat lief en hoe verwend maar na twee weken kijk je er ook niet meer van op. Bij een schaap denken we ook niet elke keer ooh, wat schattig. Lama’s komen in verschillende soorten, maten, kleuren, smaken en karakters. Nou moet je als je in Peru bent natuurlijk een Alpaca steak proberen. Bij de eerste hap denk je oooh, net zo’n lieverd als vanmiddag maar nu dood op mijn bord. Maar na de eerste hap denk je, hey, ze hebben er genoeg dit gaan we vaker eten, super lekker. Lama’s hebben een bijzonder beschermingsmechanisme….ze tuffen als ze zich bedreigd voelen en het zijn gevoelige types hoor. Na een dag in een busje te hebben gezeten en nog een hike gemaakt te hebben liep ik goed gaar van ons hutje naar het restaurant. Het hotel had een huis alpaca, heel schattig. En deze huis alpaca had bedacht dat het best leuk was om de gasten bij hun hutje op te wachten. Dus tatatata daar stond hij dan en hij had al maten gemaakt, twee Duitsers. Ze zien er natuurlijk ook schattig en knuffelig uit dus onze duitse buren dachten…..aaien die handel. Ik probeerde nog in mijn beste Duits aan te geven dat ze tuffen maar of ze negeerden me of mijn Duits is echt heel slecht (gezien mijn middelbare school resultaten voor Duits gok ik op het laatste). En jawel hoor terwijl ik me omdraaide hoor ik de bekende roggel…..en gelukkig kon ik met mijn bekende whooeee net op tijd weg komen.
Nu ligt Peru iets hoger dan de lage landen en daar zijn wij dus niet voor gemaakt. Natuurlijk hadden we een planning gemaakt zodat we rustig aan de hoogte zouden wennen. In Peru lopen meer toeristen rond dus voor het verschijnsel ‘hoogteziekte’ hebben ze genoeg. Wonen wij natuurlijk in het land van de medicijnen dus we hadden ook onze eigen boost bij. Jan wilde lekker local gaan dus ging aan de coca bladeren. In zo’n zakje zitten de bladeren en een gek zwart bolletje. Goed voorbereid als we zijn, wisten we niet wat dit was dus dan kun je het maar beter links laten liggen. Daar ging Jan, bladeren in zijn mond en kauwen maar, hij vond het best. Toen moest ik natuurlijk ook…gad-ver-damme wat een bittere zooi. Ik heb er een half uur over gedaan om die rotzooi uit mijn riecheltje te krijgen. Jan was inmiddels al helemaal ingeburgerd en was één met zijn zakje coca bladeren. Wat wel bijzonder was dat iedereen het had over het “bolletje” bladeren in je wang stoppen wat Jan niet voor elkaar kreeg..….jullie snappen het al, het zwarte bolletje.
We hadden veel gehoord over de Colca Canyon dus daar moesten we ook naartoe. Vanuit Arrequipa gingen we met een minibus en onze gids Jesus aan de tweedaagse tocht beginnen. Met zo’n gids kon het natuurlijk niet fout gaan. De busrit op zich was al prachtig. We zijn op 4900 meter hoogte geweest, ik kan je vertellen daar ren je geen rondje. Coca thee gedronken met kotsende kinderen om ons heen, die konden niet zo goed tegen de hoogte. En als klap op de vuurpijl de condors bezocht. Toen we aankwamen hadden ze er nog geen zin in, geen condor te bekennen. Ik begrijp die condors wel, er staan dagelijks een paar honderd mensen in jouw tuin naar je te staren en te ooh en aaah-en dan zou ik ook een keer een snipperdag nemen. Maar we hadden geluk want uiteindelijk besloten er drie condors ons te entertainen. Wat een mooie beesten en wat een mooi gebied.
Tijdens een vakantie realiseer je je altijd dat onze lieve heer rare kostgangers heeft. Zo ontmoeten wij bij een inca ruïne in Lima Mevrouw Wijdbeens. Ze werd vergezeld door twee vrienden en het was overduidelijk door alle stars and stripes dat ze uit de USA kwamen. Alle drie hadden ze een kladblok bij zich en Mevrouw Wijdbeens deed het woord. Het was verplicht om met een gids de ruïnes te bezoeken dus er zat niets anders op dan te volgen. Waarom de kladblokken dachten wij? Nou voor alle weetjes bij de foto’s of misschien voor een spreekbeurt, je weet het niet. In ieder geval stelde ze zoveel vragen en was ze zoveel aan het schrijven dat ze een boek over de ruines kan schrijven. Bij het proces van het bouwen van de muren ging het mis dat ging namelijk in stappen en Mevrouw Wijdbeens had de stappen verkeerd gefotografeerd, oh nee, paniek. Na wederom tien vragen was het kwartje nog niet gevallen en heeft Jan het ze nog een keer vriendelijk doch duidelijk uitgelegd. We zijn blij dat we niet uitgenodigd zijn op hun vakantiefoto avond.
Eén van de hoogtepunten van onze vakantie was de “homestay” een nachtje bij een familie op een eiland op het Titicacameer. Met allebei een klein rugzakje gepakt voor twee dagen stapten we in een boot voor een tocht naar Amantani. Is dat niet heel ver maar met een boot met het bouwjaar 1920 dus wel en een tussenstop op de drijvende eilanden was noodzakelijk. Het leek de Efteling op het water wel, verschrikkelijk. Ooit leefden deze stammen allemaal op kleine eilandjes van riet gewoon omdat ze daar geboren waren en niets anders kenden. Nu leven de stammen op de eilandjes van riet als toeristische attractie. Daarnaast klussen ze wat bij met huisnijverheid dat ze dan verkopen aan de toeristen. Na een uitleg over hoe de eilanden gemaakt worden, wat een hele kunst is, stapten we weer op onze ultra moderne boot terwijl we uitgezwaaid werden door de vrouwen van de stam met een dansje en een liedje ‘vamos a la playa’ .
Na twee uur kwamen we aan op Amantani waar we werden opgewacht door het dorpshoofd en allemaal schattige meisjes en vrouwen in klederdracht. Gelukkig was het toerisme nog niet zover het meer op gekomen dus dit verliep allemaal heel normaal. We werden meegenomen door Elisabeth, een meisje van 13 jaar oud. Na een flinke trip op extreme hoogte kwamen we aan bij haar huisje waar we de nacht door zouden brengen. Het was primitief maar geweldig. Geen stromend water, toilet in de tuin, koken op hout en geen elektriciteit. Op het eiland hebben we een flinke wandeling gemaakt naar een offertempel waar we de zonsondergang hebben gezien en een enorme storm, gelukkig op afstand. We hebben een drankje gedaan bij de buurtkroeg en ’s avonds gingen we in traditionele kleding naar het dorpsfeest. Lekker dansen op de klanken van de buurtband. Top avond.
Na deze ervaring namen we in de ochtend afscheid van Elisabeth en haar moeder en stapten we weer in de boot. Na nog een eiland bezocht te hebben met weer een flinke hike gingen we terug naar Puno, het vaste land. Onderweg dacht ik al mmmh die lunch is toch niet goed gevallen.
Na een nacht goed slapen en een flinke dosis Imodium stapten we in de bus naar Cusco. Eenmaal in Cusco wilde we meteen de stad in, we hadden zoveel goede verhalen gehoord dus wij hadden er zin in. Mijn darmen alleen niet. Lang verhaal kort…na twee uur was ik weer terug in het hotel en een uur later lag ik in het ziekenhuis. Ja adventure, u vraagt wij draaien. De diagnose: acute darminfectie met kans op een parasiet en uitdroging. Dag Cusco, hallo ziekenhuis. Verplicht bed liggen en wachten tot de antibiotica, pijnstillers en nog drie buisjes gekleurde vloeistof hun werk gingen doen. Ik had mijn zinnen gezet op dezelfde avond naar huis. En als ik ergens voor ga dan ga ik ervoor, jammer maar helaas deze keer lukte dat niet. Ik mocht pas de dag daarna na de lunch naar huis. Jan mocht gelukkig de hele tijd bij mij zijn en had een eigen bed en kreeg ook nog te eten. Hij vond het een prima hotel, ik iets minder.
Door deze onvrijwillige extra excursie was ik als de dood dat ik de machu picchu niet zou kunnen lopen. We zouden die nacht vertrekken en 9 uur moeten lopen. Maar wonder boven wonder hadden de vloeistoffen hun best gedaan en voelde ik me weer het vrouwtje. Met goedkeuring van de dokter en met een paar dozen pillen op zak stonden we om 4 uur ’s nacht klaar om te vertrekken. En hoe geweldig was deze tocht. We hebben het laatste stuk van de incatrail gelopen en zijn langs de meest prachtige natuur en inca erfstukken gekomen. Zo mooi en zo onwerkelijk. Na 9 uur lopen kwamen we bij de zonnepoort uit van waaruit we een geweldig uitzicht hadden op de machu picchu, wauw!
Na dit geweldige mooie avontuur dachten we dat alles daarna tegen zou gaan vallen maar niets was minder waar. We hebben de dagen daarna kleine dorpjes bezocht in de sacred valley en gebruik gemaakt van het openbaar vervoer. Ja deze prinses heeft ook een andere kant, met een klein rugzakje vier dagen rondtrekken met het openbaar vervoer, lekker stinken, geen make up, heerlijk. Het openbaar vervoer was hysterisch. Ze vonden het allemaal geweldig dat wij daar gebruik van maakten dus we mochten zitten in de busjes. De bejaarden en kinderen moesten wel voor ons wijken. Maar wij zijn natuurlijk de beroerdste niet dus we voegden goed in, tas op de schoot, een kind op schoot en off we go. Jan zat naast een jonge moeder met baby en ja die krijgen ook een keer honger dus hoppa aan de borst, ze zat bijna op Jan zijn schoot en toen vond Jan het niet meer zo best maar ja we konden geen kant op. Inmiddels hadden we de smaak te pakken van het reizen met het openbaar vervoer dus daar hebben we goed gebruik van gemaakt.
We hebben nog een dag kunnen genieten van Cusco en toen weer terug naar Lima. Is Lima geen geweldige stad dus we wilden daar wel weg, even vergeten dat we adventure wilden. Inmiddels was Sandy New York aan het bezoeken en was onze vlucht geannuleerd. Maar er was goed nieuws we konden op een andere vlucht naar New York, 9 dagen later. Ik dacht dat ik meneer de manager over de balie heen zou trekken. Adem in, adem uit ppffff, zijn er ook andere opties? Natuurlijk als u maar betaald. Na 2 uur aan een balie te hebben gestaan hebben we een vlucht naar Toronto kunnen regelen. Dus na nog een dag in Lima, 8 uur wachten in San Salvador en een nacht in Toronto konden we eindelijk in een bus stappen richting New York. Eenmaal bij de grens aangekomen was het tijd voor de controles. Twee chinezen kregen een kruisverhoor waardoor we anderhalf uur moesten wachten en toen besloot de bus ermee op te houden. Inmiddels zijn wij zo flexibel als een elastiek dus met een lach op ons gezicht bleven we rustig wachten om vervolgens onze 13 uur durende busrit voort te zetten.
We hebben een geweldige vakantie gehad in een geweldig land met een prachtige natuur, cultuur en lieve mensen. Nog 11 dagen en dan stappen we in het vliegtuig voor een trip naar Nederland. Daarna weer een verhaal over het leven hier in de stad. Deze keer iets sneller.
Liefs,
Jan en Ilse
-
28 Januari 2013 - 17:27
Ellen Rotaru:
Tjone Tjonge zeg! wat een avontuur, die vacantie van jullie.
Zal nog lang over gepraat worden denk ik zo.
Lieve groeten
Ellen -
28 Januari 2013 - 20:30
Fleur:
Wat een belevenissen zeg. Gaaf. Het avontuur gaat gewoon door.
Ik kijk weer uit naar het volgende verslag. Have fun (ook in Nederland).
Gr. Fleur -
28 Januari 2013 - 21:54
Toos:
Wat een onvergetelijk avontuur!
Mooie foto's!
Hoop jullie in Nederland te ontmoeten.
lieve groeten,
Toos. -
29 Januari 2013 - 00:11
Tante Truus:
Hardstikke leuk wat jullie mee maken geniet er van
Tante Truus -
29 Januari 2013 - 08:10
Tineke:
Oh wat een mooi verslag Ilse!Geweldig.Dit zijn reizen die je nooit meer vergeet. groetjes van ons allemaal, Tineke.
-
29 Januari 2013 - 10:48
Hella:
Wat een gave reis!
is wel een beetje anders dan de Big City waar jullie nou wonen.
Zie jullie binnenkort!
Groetjes,
Hella -
30 Januari 2013 - 12:10
Patricia:
Poe wat een ervaringen kan me voorstellen dat jullie ervan bij moesten komen. Ik hoop ook dat je helemaal opgeknapt bent. -
06 Februari 2013 - 20:00
Lucy Van Den Berg:
nou nou, wat een avontuur, we hebben er even op moeten wachtenl, maar dan heb je ook wat!
en dankzij Sandy een x-tra lange vakantie!!
Leuke en ook wat `smakelijke`foto`s, ......
fijn dat het zo goed met jullie gaat,
hartelijke groeten van Piet en Lucy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley